Ο 20ετής αγώνας μου με την Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

(μετάφραση από το τεύχος του Διεθνούς Οργανισμού ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής( ΙΔΨΔ).

«Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΔΨΔ) με κατέβαλε από πολύ νωρίς στην παιδική μου ηλικία – σε ηλικία 10 ετών. Εμφανιζόταν ύπουλα σε καθημερινές δραστηριότητες όπως όταν έκοβα τα μαλλιά μου στο κουρείο και  συλλογιζόμουν επανειλημμένα αν καθόμουν σωστά στην καρέκλα. Άλλες φορές θα εισέβαλε και θα με καταλάμβανε σε άλλες δραστηριότητες που σε άλλη περίπτωση θα με ευχαριστούσαν, όπως στα μαθήματα καράτε.

Νέα συμπτώματα εμφανίστηκαν στο λύκειο. Όταν ένας τραμπούκος άρχισε να υπαινίσσεται ότι είμαι ομοφυλόφιλος, παρατήρησα ότι αμφέβαλα για την σεξουαλικότητά μου. Το λογικό κομμάτι των πεποιθήσεών μου μπορούσε να αναγνωρίσει το γεγονός ότι δεν ήμουν ομοφυλόφιλος, αλλά ετεροφυλόφιλος. Ωστόσο, η παράλογη πλευρά του μυαλού μου αναρωτιόταν συνεχώς «κι αν είμαι ομοφυλόφιλος; Τι θα έλεγε ο πατέρας μου; Μήπως μου αρέσουν τα αγόρια;». δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα κάνει για να το αξίζω. Ένιωθα καταβεβλημένος όλο και περισσότερο. Συμπεριφερόμουν άσχημα στο σχολείο και δεν μπορούσα να κάνω τα μαθήματά μου. Η μόνη ανακούφιση μου θυμάμαι εκείνη την περίοδο είναι όταν έπαιζα ράγκμπι. Η άθληση και η νέα παρέα με βοηθούσαν να αντέξω και τις πιο σκοτεινές μέρες στο σχολείο.

Περίπου ένα χρόνο μετά την έναρξη της ΙΔΨΔ, βίωσα τις πρώτες μου σκέψεις για αυτοκτονικότητα και την επιθυμία μου να πεθάνω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τα Χριστούγεννα και η Παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν πολύ δύσκολες μέρες για μένα. Περιτριγυριζόμουν από μια όμορφη, αγαπημένη οικογένεια που λάτρευα, κι όμως η αδιάκοπη μιζέρια που μου δημιουργούσε η ΙΔΨΔ με έκανε να θέλω να τελειώσω την ζωή μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα άφηνα την οικογένειά μου να διαχειριστεί την αυτοκτονία μου, αλλά ούτε μπορούσα να αντέξω άλλον ένα χρόνο να είμαι αιχμάλωτος από το ίδιο μου το κεφάλι. Άρχισα να γίνομαι απρόσεκτος. Θυμάμαι ότι σκόπιμα δεν φορούσα ζώνη στο αμάξι ελπίζοντας ότι θα έχουμε κάποιο ατύχημα και, ως αποτέλεσμα, θα χτυπούσα το κεφάλι μου και θα ξυπνούσα με πλήρη απώλεια μνήμης και εγκέφαλο που θα επαναρρυθμιζόταν.

Το μαρτύριο συνεχίστηκε σε όλη την εφηβεία. Μόλις στα 15 μου, ήμουν σε υπέροχες διακοπές στην Ελλάδα με την οικογένειά μου, όταν άρχισα να βιώνω βίαιες παραβιαστικές σκέψεις. Εκείνη την περίοδο, θυμάμαι έντονα να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι το βράδυ χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ (η αϋπνία ήταν καθημερινό πρόβλημα) και ξαφνικά να μου έρχεται μια τρομακτική σκέψη ότι θα πάω στην κουζίνα, θα πάρω ένα μαχαίρι και θα βλάψω την οικογένειά μου. Άρχισα επίσης να παρατηρώ ότι τα βίαια γεγονότα στις ειδήσεις θα απασχολούσαν συνεχώς το μυαλό μου. Είχα εμμονή με τους κατά συρροή δολοφόνους, τους παιδοκτόνους, τους παιδόφιλους και τους τρομοκράτες. Φοβόμουν ότι με κάποιο τρόπο θα γίνω κι εγώ σαν αυτούς τους εγκληματίες, παρ’όλο που δεν είχα καμία επιθυμία να βλάψω κανέναν.

Μετά βρήκα το αλκοόλ, πίνοντας το πρώτο μου ποτό σε ηλικία 15 ετών. Όταν έφτασα τα 18, το ποτό δεν επαρκούσε. Προχώρησα στα πρώτα μου ναρκωτικά «πρώτης τάξης». Στα 19 μου ήμουν κανονικός αλκοολικός/τοξικοεξαρτημένος. Έφερα συμφορές στην οικογένειά μου και μισούσα τον εαυτό μου γι’αυτό που τους έκανα. Ήθελα να τους πω τι μου συνέβαινε αλλά δεν μπορούσα.

Τα προβλήματά μου με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά ήταν αυτά που με οδήγησαν να ζητήσω θεραπεία για την ΙΔΨΔ. Η οικογένειά μου έφτασε σε ένα σημείο που δεν μπορούσε να ανεχτεί άλλο τον αλκοολισμό μου και μου έδωσε τελεσίγραφο που με οδήγησε σε ένα πρόγραμμα 12 βημάτων. Μου πήρε δύο χρόνια στους Ανώνυμους Αλκοολικούς για να γίνω νηφάλιος. Πλέον ήταν η ώρα να αντιμετωπίσω τους άλλους δαίμονές μου.

Έκανα την πρώτη μου συνεδρία με ένα ειδικό ψυχοθεραπευτή πάνω στην ΙΔΨΔ και για πρώτη φορά στην ζωή μου μοιράστηκα κάθε λεπτομέρεια αυτού που περνούσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μου είπε ότι υπέφερα από ΙΔΨΔ και ότι δεν ήμουν μόνος. Εξήγησε ότι υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Αγγλία με την διαταραχή και ότι είχε θεραπεύσει επιτυχώς αρκετούς ανθρώπους που είχαν ΙΔΨΔ ίδιας σοβαρότητας με εμένα.

Τα επόμενα δύο χρόνια, εκπαιδεύτηκα στην ΙΔΨΔ, την γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και την έκθεση και παρεμπόδιση αντίδρασης. Επιπλέον, συνέχισα να είμαι νηφάλιος και εστιασμένος στην υγεία μου κάνοντας καλή διατροφή και φυσική άσκηση. Με την θεραπεία και τον υγιεινό τρόπο ζωής βρήκα τα εργαλεία να ανατρέψω την ΙΔΨΔ και να απελευθερωθώ. Μαθαίνοντας να μην αποφεύγω τίποτα κατάλαβα ότι τίποτα δεν με εξουσιάζει πλέον. Φυσικά οι ιδεοψυχαναγκαστικές σκέψεις μου εμφανίζονται ακόμα, αλλά τώρα έχω τα εργαλεία να τις αντιμετωπίσω αμέσως. Είμαι πολύ λειτουργικός στην καθημερινότητά μου, θέλω να βοηθώ τους άλλους και σχεδιάζω το μέλλον μου και της οικογένειάς μου.

Στην προσπάθειά μου να ζω υγιεινά, έχω ενθουσιαστεί με το τρέξιμο και τον περασμένο χρόνο είχα άλλη μία ανατρεπτική εμπειρία. Τον Ιανουάριο του 2018 έτρεξα 600χλμ στα Ιμαλάια στο Νεπάλ σε 17 μέρες και συγκέντρωσα 96.000 δολάρια για ένα ορφανοτροφείο και σχολείο παιδιών μέσω του οργανισμού BlinkNow. Για μένα, οι προκλήσεις στο τρέξιμο μοιάζουν με πολλούς τρόπους με την ΙΔΨΔ. Όπως το τρέξιμο, η ανάρρωση από την ΙΔΨΔ ξεκινά με το πρώτο βήμα και την επιλογή να μην τα παρατήσεις, γιατί μόλις ξεκινήσεις την διαδρομή θα καταφέρεις πράγματα που θεωρούσες αδύνατα. Πραγματικά πιστεύω ότι αν μπορείς να ξεπεράσεις την ΙΔΨΔ μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα στην ζωή».