Τυχερά Παιχνίδια και Εθισμός

Σύμφωνα με το DSM-5 οι άνθρωποι με προβλήματα εθισμού σε τυχερά παιχνίδια βιώνουν μία σειρά προβλημάτων τα οποία δομούνται σε 3 διαστάσεις που σχετίζονται με τη διαταραχή του τζόγου: βλάβη ή διαταραχή, απώλεια ελέγχου και εξάρτηση. Η απώλεια ελέγχου επί των ορμών και των συμπεριφορών μπορεί να είναι το κεντρικό συστατικό των διαταραχών του τζόγου και η αδυναμία ελέγχου των τυχερών παιχνιδιών μπορεί να είναι συστατικό μιας προοδευτικά επιδεινούμενης διαδικασίας στη διάρκεια ζωής ορισμένων παικτών.

Τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα που σχετίζονται με τον τζόγο αλλά δεν φτάνουν το διαγνωστικό όριο αναφέρονται ως προβληματικοί παίκτες. Ως επί το πλείστον, εκείνοι με διαταραχή τυχερών παιχνιδιών συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν κοινωνικές, ψυχολογικές και επιπτώσεις στην υγεία, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Διατρέχουν επίσης αυξημένο κίνδυνο εξέλιξης σε διαταραχή σε σύγκριση με τους μη παίκτες. Επιπλέον, τα άτομα με εθισμό στο τζόγο έχουν εκθετικά υψηλότερα ποσοστά απόπειρων και ολοκληρώσεων αυτοκτονίας.

Η διαταραχή του τζόγου αναφέρεται ως κρυμμένος εθισμός λόγω των ελάχιστων σημείων και συμπτωμάτων που σχετίζονται με αυτήν την κατάσταση.Το επίπεδο σοβαρότητας μπορεί επίσης να κρυφτεί και να περιλαμβάνει πολλαπλά στοιχεία. Για παράδειγμα, ένας παίκτης που έχει χάσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων και των κοινωνικών σχέσεων μπορεί να έχει σταματήσει τα τυχερά παιχνίδια λόγω έλλειψης οικονομικών, αλλά μπορεί να είναι πολύ καταθλιπτικός και αυτοκτονικός λόγω συνεχιζόμενων συνεπειών. Άλλα συστατικά της σοβαρότητας περιλαμβάνουν τη συμπεριφορά των τυχερών παιχνιδιών (συχνότητα, διάρκεια, ποσό στοιχήματος), την έκταση των επιθυμιών για τζόγο (πόθος, παρότρυνση), επιπτώσεις (π.χ. απασχόληση, νομικές σχέσεις), επίπεδο ελέγχου και συνυπάρχοντα συμπτώματα (π.χ. αυτοκτονία, παρορμητικότητα , κατάθλιψη). Αυτοί οι παράγοντες βοηθούν στην πρόβλεψη του αποτελέσματος της θεραπείας και στον προσδιορισμό της κατάλληλης θεραπείας (δηλαδή, σύντομη παρέμβαση, εντατική εξωτερική περίθαλψη, νοσηλεία).

Οι διαταραχές του τζόγου συνδέονται έντονα με τη συννοσηρή ψυχοπαθολογία και κυρίως την εξάρτηση από νικοτίνη , τη διαταραχή χρήσης ουσιών, διαταραχές διάθεσης και αγχώδεις διαταραχές.

Κλινικά, μπορεί να είναι χρήσιμο να αξιολογηθεί ο ύπνος. Όσοι έχουν προβλήματα με τον τζόγο έχουν αυξημένο κίνδυνο δυσκολίας στην έναρξη του ύπνου, στη διατήρηση του ύπνου και σε περισσότερες και πρώιμες αφυπνίσεις.Οι διαταραχές του ύπνου μπορούν να βλάψουν τον αυτοέλεγχο και τη λήψη αποφάσεων, να αυξήσουν την παρορμητικότητα, να υποβαθμίσουν τη γνώση στα εκτελεστικά καθήκοντα, να μειώσουν τις απαντήσεις σε απώλειες, και αυξάνουν τις προσδοκίες για κέρδη που μπορούν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά του τζόγου.

Δεν υπάρχουν εγκεκριμένες από τον FDA φαρμακολογικές θεραπείες για τη διαταραχή του τζόγου, αλλά αρκετές μελέτες έχουν αξιολογήσει τους οπιοειδείς ανταγωνιστές και τους γλουταμετρικούς παράγοντες (Ν-ακετυλοκυστεΐνη) ως έχοντας τα πιο ελπιδοφόρα αποτελέσματα, ειδικά για εκείνους με έντονες επιθυμίες τζόγου.

Μια σειρά από ψυχοκοινωνικές στρατηγικές όπως εγχειρίδια αυτοβοήθειας, σύντομες παρεμβάσεις μιας συνεδρίας (παρακινητική θεραπεία), ψυχοδυναμική θεραπεία, γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία (CBT) και παραπομπές σε ομάδες υποστήριξης συμβάλλουν σημαντικά στον έλεγχο της άστοχης συμπεριφοράς.

Η θεραπεία για τη διαταραχή του τζόγου όχι μόνο μειώνει τη συμπεριφορά του τζόγου, αλλά μπορεί επίσης να βοηθήσει στη μείωση των συννοσηρών ψυχιατρικών συμπτωμάτων όπως το άγχος και η κατάθλιψη, στη βελτίωση της ποιότητας ζωής και στη μείωση του ψυχολογικού στρες.