Πώς η πανδημία επηρεάζει το αίσθημα ελέγχου στις ανθρώπινες σχέσεις

Στις περισσότερες ερωτικές σχέσεις, μια από τις κεντρικές δυναμικές είναι αυτή της εξουσίας και του ελέγχου. Οι περισσότεροι ενήλικες δυσανασχετούν όταν λένε τι να κάνουν από οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένων των συντρόφων τους, επειδή υπονομεύει την αυτονομία τους ως ενήλικες. Έτσι, οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να ασκήσουν τη θέλησή τους σε αυτές τις καταστάσεις. Όσο περισσότερο γκρινιάζει ο ένας από τους δύο και όσο εκείνος επιμένει, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να πάρει αυτό που επιθυμεί. Η γκρίνια και η επιμονή τείνουν να οδηγούν σε κακή επικοινωνία μεταξύ των συντρόφων..

Στην κορυφή αυτής της δυναμικής ισχύος ήρθε η πανδημία, όπου υπήρχε ελάχιστος έλεγχος για οτιδήποτε. Αν το ζευγάρι δεν μοιραζόταν πολλά ενδιαφέροντα, έμενε να περνούν ατελείωτες μέρες μαζί με πλήξη και απογοήτευση. Για πολλούς, ο τερματισμός της σχέσης φαινόταν σαν μια βιώσιμη εναλλακτική λύση.

Επειδή η αυτονομία είναι ζωτικής σημασίας για την ταυτότητα, η δυσαρέσκεια εμφανίζεται όταν ο έλεγχος είναι ακραίος. Ενώ η εξωτερική συμπεριφορά μπορεί να ελεγχθεί σε κάποιο βαθμό, τα αυτόνομα μέρη των ανθρώπων, το μυαλό και η ψυχή τους, δεν μπορούν να ελεγχθούν με μεγάλη επιτυχία.

Οι εκρήξεις θυμού και το πείσμα των μικρών παιδιών είναι απόδειξη της σημασίας της αυτονομίας. Το επαναλαμβανόμενο «όχι» που φωνάζει με μεγάλη ένταση σημαίνει τη δύναμη της αποφασιστικότητας του εγώ να κάνει ό,τι θέλει. Ενώ οι εκρήξεις θυμού συνήθως εξαφανίζονται με τον καιρό και την ωριμότητα, το πείσμα μπορεί να παραμείνει χαρακτηριστικό της προσωπικότητας ή του χαρακτήρα. Όσο περισσότερο ο γονικός έλεγχος ασκείται κατά την παιδική ηλικία, τόσο πιο πιθανό είναι η επίμονη δυσαρέσκεια να διαρκέσει σε όλη την παιδική ηλικία που μπορεί να διαρκέσει μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Η διδασκαλία της ανθεκτικότητας στα παιδιά, ή της ικανότητας να είναι ανοιχτά στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, απαιτεί λιγότερα προγράμματα, περισσότερες ευκαιρίες για να εξερευνήσουν τα παιδιά τους κόσμους τους και να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις κάποιες φορές και λιγότερα ακραία μέτρα ελέγχου. Οι εκκλήσεις για την καλύτερη φύση τους και η απώλεια ουσιαστικών ανταμοιβών αλλάζουν αποτελεσματικά την ανεπιθύμητη συμπεριφορά περισσότερο από τη σωματική τιμωρία και η θετική ενίσχυση για καλή συμπεριφορά κάνει θαύματα.

Η πανδημία ενίσχυσε την έλλειψη ελέγχου σε πολλές πτυχές της ζωής. Αν μπορούσαμε να αποδεχτούμε αυτήν την πραγματικότητα και να μάθουμε να ακολουθούμε τη ροή, η αντίληψη των απροσδόκητων στιγμών ως προκλήσεων και όχι ως καταστροφών θα μας επέτρεπε να βιώσουμε περισσότερη απόλαυση στη ζωή και μια ενισχυμένη αίσθηση ευεξίας.