Οι επιστήμονες επιτέλους κατάλαβαν γιατί οι βαθιές αναπνοές μειώνουν το άγχος

Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας μπορούν να επηρεάσουν τη φυσική κατάστασή μας και αντίστροφα. Όταν είμαστε στρεσαρισμένοι, έχουμε την τάση να παίρνουμε μικρές, γρήγορες ανάσες.

Όμως οι γιατροί συνηθίζουν να λένε στους ασθενείς που πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη να παίρνουν βαθιές αναπνοές για να ηρεμήσουν. Το ίδιο κάνουν και όσοι ασχολούνται με τη γιόγκα.

Πώς όμως λειτουργεί αυτή η σύνδεση μυαλού-σώματος; Πρόσφατα, μια ομάδα επιστημόνων του Ιατρικού Πανεπιστημίου του Στάνφορντ και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Φρανσίσκο δημοσίευσε μια έρευνα που φωτίζει τους συγκεκριμένους νευρώνες που λειτουργούν ως γέφυρα μεταξύ ψυχικής και σωματικής διέγερσης.

Η κατανόηση αυτών των κυττάρων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη νέων θεραπειών για ψυχικές παθήσεις.

Η αναπνοή είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία που ελέγχεται από ένα σύμπλεγμα εγκεφαλικών κυττάρων. Σε αντίθεση με τους νευρώνες που είναι υπεύθυνοι για άλλες αυτόματες κινήσεις όπως ο χτύπος της καρδιάς, η ομάδα των κυττάρων που ελέγχει την αναπνοή μας έχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία.

Υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί τύποι αναπνοών: τακτικός, ενθουσιασμού, αναστεναγμού, χασμουρητού, ύπνου, γέλιου, ανατριχίλας. Οι ερευνητές αναρωτήθηκαν εάν διαφορετικοί τύποι νευρώνων στο κέντρο ελέγχου του αναπνευστικού συστήματος θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία αυτών των διαφορετικών τύπων αναπνοής.

Ετσι αποφάσισαν να σπάσουν αυτό το κέντρο ελέγχου σε ξεχωριστά μέρη και να εντοπίσουν το σύμπλεγμα που επηρεάζει συγκεκριμένα την ρυθμική αναπνοή. Πειραματίστηκαν σε ποντίκια αποσπώντας ένα κομμάτι από 175 νευρώνες που επέλεξαν με βάση τις προηγούμενες γνώσεις γονιδίων που σχετίζονται με την αναπνοή. Στη συνέχεια, περίμεναν να δουν αν τα ποντίκια θα ξεκινούσαν να αναπνέουν άτακτα, κάτι όμως που δεν συνέβη.

Το πείραμα, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά συνέβη, φάνηκε να αποτυγχάνει. Ωστόσο, με την εξάλειψη αυτών των 175 νευρώνων, η ομάδα είχε κόψει τις συνδέσεις μεταξύ της διέγερσης και της αναπνοής και αυτό είχε επιπτώσεις.

Χωρίς επικοινωνία από άλλα μέρη του εγκεφάλου που επεξεργάζονται αισθητηριακές εισροές που κανονικά θα έβαζαν τα ποντίκια σε επιφυλακή, το κέντρο ελέγχου της αναπνοής τους δεν είχε λόγο να επιταχύνει τις αναπνοές. Αντίθετα, χωρίς αυτή την ταχεία αναπνοή, τα ποντίκια δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ανήσυχα.

Είναι αδύνατο να πούμε αν τα ποντίκια απολαμβάνουν πραγματικά τη νέα τους ζωή χωρίς άγχος.

Αλλά τώρα που οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι αυτό το κομμάτι των νευρώνων επηρεάζει τον ρυθμό αναπνοής, έχουν ένα σημείο εκκίνησης για να αναπτύξουν νέους τρόπους να χειριστούν τις συναισθηματικές καταστάσεις σε ασθενείς που υποφέρουν από άγχος ή κατάθλιψη.

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ