Ψυχική ανθεκτικότητα: Παράγοντες ανάπτυξης και επικινδυνότητας
Η πλειοψηφία των ανθρώπων έρχεται αντιμέτωπη με στρεσογόνες καταστάσεις και αντιξοότητες κατά την διάρκεια της ζωής του και εκτίθεται τουλάχιστον
ΠερισσότεραΗ πλειοψηφία των ανθρώπων έρχεται αντιμέτωπη με στρεσογόνες καταστάσεις και αντιξοότητες κατά την διάρκεια της ζωής του και εκτίθεται τουλάχιστον
ΠερισσότεραΗ διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και/ ή υπερκινητικότητας (ΔΕΠ/Υ) είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή που ξεκινά στην παιδική ηλικία και παραμένει στην
ΠερισσότεραΟ σχολικός εκφοβισμός και η θυματοποίηση από συνομηλίκους αποτελεί ένα πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζουν παιδιά και έφηβοι εντός, αλλά και
ΠερισσότεραΗ παραληρητική διαταραχή (ή αλλιώς παράνοια), είναι μια διαταραχή της οποίας μοναδική και προεξάρχουσα εκδήλωση είναι μια αλλόκοτη παραληρητική ιδέα, η οποία είναι σταθερή και αμετακίνητη (Kaplan & Sadock’s, 2004). Οι παραληρηματικές ιδέες είναι ένα από τα βασικά συμπτώματα μίας
Η Διαταραχή Αποπροσωποποίησης ανήκει στη γενική κατηγορία των αποσυνδετικών (ή διασχιστικών) διαταραχών. Βασικό χαρακτηριστικό των διαταραχών αυτών είναι διαχωρισμός ή αποσύνδεση των λειτουργιών της συνείδησης, της μνήμης, της ταυτότητας και της αντίληψης του περιβάλλοντος (Kaplan & Sadock’s, 2004). Επιγραμματικά, οι διαταραχές που εντάσσονται
Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας μπορούν να επηρεάσουν τη φυσική κατάστασή μας και αντίστροφα. Όταν είμαστε στρεσαρισμένοι, έχουμε την τάση να παίρνουμε μικρές, γρήγορες ανάσες. Όμως οι γιατροί συνηθίζουν να λένε στους ασθενείς που πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη να
Τι είναι οι παραϋπνίες; Οι παραϋπνίες είναι παθολογικά κινητικά φαινόμενα που παρουσιάζονται στη διάρκεια του ύπνου και προκύπτουν συνήθως κατά τις αφυπνίσεις τόσο από τον ύπνο που χαρακτηρίζεται από την ταχεία κίνηση των ματιών (ύπνος REM) όσο και από τον ύπνο
Κοινωνική φοβία είναι η διαταραχή που χαρακτηρίζεται από φόβο ταπείνωσης ή αμηχανίας σε κοινωνικές καταστάσεις ή σε καταστάσεις που το άτομο έχει να επιτελέσει κάτι μπροστά σε κόσμο (Armfield, 2006). Το άτομο πιστεύει πως βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής και ότι
Γράφω για να μοιραστώ μα περισσότερο για να ενημερώσω και να βοηθήσω ανθρώπους που θέλουν να ζητήσουν βοήθεια και δεν τολμούν. Εγώ θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία με λόγια αληθινά και όχι με ιατρικούς όρους. Είμαι ένας
Η παχυσαρκία σήμερα αποτελεί ένα μείζων πρόβλημα υγείας και κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας αποτελεί μια “παγκόσμια επιδημία” που προκαλεί σοβαρή ανησυχία σε επίπεδο δημόσιας υγείας και συμβάλλει σε 2,6 εκ. θανάτους παγκοσμίως κάθε χρόνο. Φαίνεται πως αυξάνει σημαντικά τον
Φαίνεται πως οι γυναίκες έχουν δύο με τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη σε σχέση με τους άντρες. Διάφορες θεωρίες προτάθηκαν για να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο. Η βιολογική προσέγγιση: Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η αυξημένη συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης
Τα προβλήματα ύπνου είναι συχνό φαινόμενο. Περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους δυσκολεύεται να αποκοιμηθεί, ξυπνά συχνά κατά τη διάρκεια της νύχτας ή ξυπνά χωρίς να το θέλει πολύ νωρίς το πρωί. Το να μην έχει κανείς επαρκή και αδιάλειπτο ύπνο
Η ύπαρξη σωματικών συμπτωμάτων που υποδηλώνουν την ύπαρξη κάποιας σωματικής πάθησης και παράλληλα την ύπαρξη προσποιητών ή ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, χαρακτηρίζουν μία οικογένεια διαταραχών με κοινή ονομασία "σωματόμορφες διαταραχές". Μία από τις διαταραχές αυτές είναι η σωματόμορφη διαταραχή πόνου. Η διαταραχή πόνου
Η παραληρητική διαταραχή (ή αλλιώς παράνοια), είναι μια διαταραχή της οποίας μοναδική και προεξάρχουσα εκδήλωση είναι μια αλλόκοτη παραληρητική ιδέα, η οποία είναι σταθερή και αμετακίνητη (Kaplan & Sadock’s, 2004). Οι παραληρηματικές ιδέες είναι ένα από τα βασικά συμπτώματα μίας έντονης ψυχωσικής κατάστασης.
Η διαταραχή αυτή, είναι κυρίως ψυχοκοινωνικής προέλευσης και συνήθως περιλαμβάνονται ιστορικό συναισθηματικής ή σωματικής κακοποίησης, μια υπερβολικά απαιτητική ή τελειοθηρική ανατροφή και δεν αναπτύσσεται η βασική εμπιστοσύνη, οπότε το άτομο πιστεύει ότι το περιβάλλον είναι συνεχώς εχθρικό και δυνητικά επικίνδυνο.
Οι παραληρηματικές ιδέες εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία περιεχομένου, όπως αναφοράς, καταδίωξης, μεγαλομανίας, θρησκευτικές, υποχονδριακές, ερωτομανιακές, ζηλοτυπικές κ.α.
Σύμφωνα με το DSM –IV τα διαγνωστικά κριτήρια της παραληρητικής διαταραχής είναι:
Α. Μη αλλόκοτες παραληρητικές ιδέες (δηλ. καταστάσεις που συμβαίνουν στην πραγματική ζωή, όπως ότι το άτομο νιώθει ότι το παρακολουθούν, το δηλητηριάζουν, το μολύνουν, το αγαπούν από απόσταση ή ότι απατάται από τον σύντροφο του), και διαρκούν τουλάχιστον ενα μήνα.
Β. Πέρα από τον αντίκτυπο των παραληρητικών ιδεών ή τις συνέπειες τους, στη λειτουργικότητας του ατόμου δεν υπάρχει αξιοσημείωτη έκπτωση και η συμπεριφορά του δεν είναι εμφανώς παράξενη ή αλλόκοτη.
Γ. Εάν εμφανίζονται ταυτόχρονα με τις παραληρητικές ιδέες και επεισόδια διαταραχής της διάθεσης, και η συνολική τους διάρκεια είναι βραχεία σε σχέση με την διάρκεια των παραληρητικών περιόδων.
Δ. Η διαταραχή δεν οφείλεται στα άμεσα φυσιολογικά αποτελέσματα της δράσης μίας ουσίας (π.χ. κατάχρησης φαρμάκου, ψυχοτρόπων ουσιών) ή μίας γενικής ιατρικής κατάστασης, ή σε σωματική νόσο.
Στις παραληρητικές ιδέες παρουσιάζονται οι παρακάτω μορφές/τύποι, οι οποίοι προσδιορίζονται ανάλογα με το θέμα του παραληρήματος:
• Ερωτομανής τύπος: παραληρητικές ιδέες ότι κάποιο άλλο άτομο, συνήθως ανώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης, είναι ερωτευμένο μαζί του.
• Τύπος μεγαλείου / Μεγαλειώδης τύπος: παραληρητικές ιδέες υπερτίμησης της προσωπικής αξίας, δύναμης, γνώσης, ταυτότητας ή ειδικής σχέσης με μια θεότητα ή ένα διάσημο πρόσωπο.
• Ζηλοτυπικός τύπος: παραληρητικές ιδέες ότι ο σεξουαλικός σύντροφος του ατόμου το απατά.
• Διωκτικός τύπος: παραληρητικές ιδέες ότι το άτομο (ή κάποιος κοντινός του άνθρωπος) αποτελεί στόχο κακόβουλων συμπεριφορών.
• Σωματικός τύπος: παραληρητικές ιδέες ότι το άτομο έχει κάποιο σωματικό ελάττωμα ή κάποια γενική σωματική ή ιατρική κατάσταση.
• Μεικτός τύπος: παραληρητικές ιδέες χαρακτηριστικές περισσότερων του ενός από τους παραπάνω τύπους, χωρίς να κυριαρχεί κάποιος συγκεριμένος.
• Απροσδιόριστος τύπος (Kaplan & Sadock’s, 2004).
Στη θεραπεία χρησιμοποιείται συνδυασμός ψυχοθεραπείας και αντιψυχωσικής αγωγής. Σε περιπτώσεις που το άτομο κινδυνεύει να γίνει βίαιο μπορεί και να νοσηλευθεί.