19/09/2018

Γιατί να κάνω ψυχοθεραπεία?

Γράφω για να μοιραστώ μα περισσότερο για να ενημερώσω και να βοηθήσω ανθρώπους που θέλουν να ζητήσουν βοήθεια και δεν τολμούν. Εγώ θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία με λόγια αληθινά και όχι με ιατρικούς όρους. Είμαι ένας άνθρωπος ζεστός, φιλικός, θετικός που ψάχνει για αγάπη και δίνει χωρίς δισταγμούς. Είμαι συναισθηματική, ρομαντική κοινώς ένας κοινός, απλός καλός άνθρωπος που πονάει, αγαπάει, στεναχωριέται νιώθει. Όταν είσαι τόσο ευάλωτος λογικό είναι να υπάρξουν στιγμές στην ζωή σου που θα λυγίσεις και θα πέσεις και δεν θα αντέξεις με τόσα που γίνονται γύρω μας. Και όταν φίλοι μου μας συμβεί αυτό που θα στραφούμε? Εγώ προσωπικά στην οικογένειά μου? Δεν θέλω να τους στεναχωρώ ούτε να τους βαραίνω. Στους φίλους μου? Δεν αντέχουν τα δικά τους προβλήματα. Στους γείτονες? Που χαίρονται με την λύπη σου. Στους άγνωστους στο internet?

Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουμε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, αλλά δεν θέλουμε να ακούσουμε των άλλων. Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο που οδηγεί συνήθως σε λάθος επιλογές ως και καταστροφικές. Τα κλισέ τις κοινωνίας, η άγνοια, η μη έγκυρη ενημέρωση, ο φόβος, η αναποφασιστικότητα, ή και η άρνηση από τον ίδιο μας τον εαυτό ότι χρειαζόμαστε βοήθεια είναι από τους λίγους αλλά πιο σημαντικούς παράγοντες που έχουν ως αποτέλεσμα να μην ζητήσουμε βοήθεια. Ωστόσο το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε είναι να αντιληφθούμε όσοι έχουμε ψυχολογικά βάρη, ότι δεν είμαστε τρελοί, ούτε πρέπει να ντρεπόμαστε, ούτε να μας κατηγορούμε αλλά το βασικότερο να μας τιμωρούμε. Οι αλλαγές στην καθημερινότητά, μας επηρεάζουν όλους μας δημιουργώντας άγχος, κάποιοι το διαχειριζόμαστε περισσότερο, κάποιοι λιγότερο κάποιοι καθόλου. Όταν είμαστε άρρωστοι και έχουμε σωματικούς πόνους επισκεπτόμαστε τον γιατρό, για να μας δώσει αγωγή ώστε να γίνουμε καλά. Έτσι πρέπει να διαχειριζόμαστε και τους ψυχικούς πόνους. Όπως ψάχνουμε τον κατάλληλό γιατρό πρέπει να ψάχνουμε και τον κατάλληλο ψυχοθεραπευτή, ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστή περίπτωση εγώ θα σας μιλήσω για την δικιά μου εμπειρία.

Έχω διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή άγχους. Μέχρι να καταλήξω στον σωστό επαγγελματία που να εξειδικεύεται στην περίπτωση μου παιδεύτηκα πολύ για διαφορετικούς λόγους αλλά ταυτόχρονα για ένα, δεν ήξεραν θέλω να πιστεύω και όχι δεν ήθελαν, πώς να με βοηθήσουν. Πάντα με συντηρούσαν με ηρεμιστικά και αγχολυτικά. Η αλήθεια είναι ότι στην απόγνωσή μου ήθελα να ανακουφιστώ όσο πιο γρήγορα γίνεται, το μόνο που ήθελα ήταν να απαλλαγώ από τις ιδέες μου. Όμως τα χρόνια περνούσαν και σε κάθε προσπάθεια να σταματήσω τα χάπια υποτροπίαζα χειρότερα, και η αντιμετώπιση από τους ειδικούς η ίδια φάρμακα. Δεν είμαι αρνητική ούτε τώρα στα φάρμακα εφόσον είναι απαραίτητα αλλά πρέπει να έχουμε δώσει στον εαυτό μας την ευκαιρία της ψυχοθεραπείας, και είναι πιο δύσκολη η ψυχοθεραπεία από τα φάρμακα αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε πραγματικά καλά.

Όμως φίλοι μου είμαι 35 χρονών και κατέληξα με τα φάρμακα να παθαίνω και κρίσεις πανικού, να έχω και κατάθλιψη και οι ιδέες να συνεχίζουν να μου κάνουν παρέα. Έχω ξεκινήσει λοιπόν ψυχοθεραπεία, δεν είναι εύκολη ούτε μαγική αλλά αποχαιρέτησα τα zanax, τον κακό μου φίλο όλα τα χρόνια που εξαρτιόμουν. Μέρα με την μέρα ξεπερνάω τις φοβίες μου, πραγματοποιώ τα όνειρά μου, ζω την ζωή μου. Δεν είναι εύκολο είναι στιγμές που πέφτω αλλά με την ψυχοθεραπεία παίρνω δύναμη, μαθαίνω να σηκώνομαι και μόνη μου.

Φίλοι μου δεν είμαστε μόνοι μας να ζητάμε βοήθεια μην φοβόμαστε, εγώ το έκανα γιατί θέλω να ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και να βλέπω την ζωή με χαμόγελο και έγραψα το άρθρο για τις στιγμές που ψάχνουμε παρηγοριά και νιώθουμε μόνοι, είμαστε πολλοί και μας αξίζει η στήριξη και η δύναμη και η γνώση ότι μπορούμε.

1 Likes

Γράφω για να μοιραστώ μα περισσότερο για να ενημερώσω και να βοηθήσω ανθρώπους που θέλουν να ζητήσουν βοήθεια και δεν τολμούν. Εγώ θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία με λόγια αληθινά και όχι με ιατρικούς όρους. Είμαι ένας άνθρωπος ζεστός, φιλικός, θετικός που ψάχνει για αγάπη και δίνει χωρίς δισταγμούς. Είμαι συναισθηματική, ρομαντική κοινώς ένας κοινός, απλός καλός άνθρωπος που πονάει, αγαπάει, στεναχωριέται νιώθει. Όταν είσαι τόσο ευάλωτος λογικό είναι να υπάρξουν στιγμές στην ζωή σου που θα λυγίσεις και θα πέσεις και δεν θα αντέξεις με τόσα που γίνονται γύρω μας. Και όταν φίλοι μου μας συμβεί αυτό που θα στραφούμε? Εγώ προσωπικά στην οικογένειά μου? Δεν θέλω να τους στεναχωρώ ούτε να τους βαραίνω. Στους φίλους μου? Δεν αντέχουν τα δικά τους προβλήματα. Στους γείτονες? Που χαίρονται με την λύπη σου. Στους άγνωστους στο internet?

Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουμε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, αλλά δεν θέλουμε να ακούσουμε των άλλων. Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο που οδηγεί συνήθως σε λάθος επιλογές ως και καταστροφικές. Τα κλισέ τις κοινωνίας, η άγνοια, η μη έγκυρη ενημέρωση, ο φόβος, η αναποφασιστικότητα, ή και η άρνηση από τον ίδιο μας τον εαυτό ότι χρειαζόμαστε βοήθεια είναι από τους λίγους αλλά πιο σημαντικούς παράγοντες που έχουν ως αποτέλεσμα να μην ζητήσουμε βοήθεια. Ωστόσο το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε είναι να αντιληφθούμε όσοι έχουμε ψυχολογικά βάρη, ότι δεν είμαστε τρελοί, ούτε πρέπει να ντρεπόμαστε, ούτε να μας κατηγορούμε αλλά το βασικότερο να μας τιμωρούμε. Οι αλλαγές στην καθημερινότητά, μας επηρεάζουν όλους μας δημιουργώντας άγχος, κάποιοι το διαχειριζόμαστε περισσότερο, κάποιοι λιγότερο κάποιοι καθόλου. Όταν είμαστε άρρωστοι και έχουμε σωματικούς πόνους επισκεπτόμαστε τον γιατρό, για να μας δώσει αγωγή ώστε να γίνουμε καλά. Έτσι πρέπει να διαχειριζόμαστε και τους ψυχικούς πόνους. Όπως ψάχνουμε τον κατάλληλό γιατρό πρέπει να ψάχνουμε και τον κατάλληλο ψυχοθεραπευτή, ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστή περίπτωση εγώ θα σας μιλήσω για την δικιά μου εμπειρία.

Έχω διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή άγχους. Μέχρι να καταλήξω στον σωστό επαγγελματία που να εξειδικεύεται στην περίπτωση μου παιδεύτηκα πολύ για διαφορετικούς λόγους αλλά ταυτόχρονα για ένα, δεν ήξεραν θέλω να πιστεύω και όχι δεν ήθελαν, πώς να με βοηθήσουν. Πάντα με συντηρούσαν με ηρεμιστικά και αγχολυτικά. Η αλήθεια είναι ότι στην απόγνωσή μου ήθελα να ανακουφιστώ όσο πιο γρήγορα γίνεται, το μόνο που ήθελα ήταν να απαλλαγώ από τις ιδέες μου. Όμως τα χρόνια περνούσαν και σε κάθε προσπάθεια να σταματήσω τα χάπια υποτροπίαζα χειρότερα, και η αντιμετώπιση από τους ειδικούς η ίδια φάρμακα. Δεν είμαι αρνητική ούτε τώρα στα φάρμακα εφόσον είναι απαραίτητα αλλά πρέπει να έχουμε δώσει στον εαυτό μας την ευκαιρία της ψυχοθεραπείας, και είναι πιο δύσκολη η ψυχοθεραπεία από τα φάρμακα αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε πραγματικά καλά.

Όμως φίλοι μου είμαι 35 χρονών και κατέληξα με τα φάρμακα να παθαίνω και κρίσεις πανικού, να έχω και κατάθλιψη και οι ιδέες να συνεχίζουν να μου κάνουν παρέα. Έχω ξεκινήσει λοιπόν ψυχοθεραπεία, δεν είναι εύκολη ούτε μαγική αλλά αποχαιρέτησα τα zanax, τον κακό μου φίλο όλα τα χρόνια που εξαρτιόμουν. Μέρα με την μέρα ξεπερνάω τις φοβίες μου, πραγματοποιώ τα όνειρά μου, ζω την ζωή μου. Δεν είναι εύκολο είναι στιγμές που πέφτω αλλά με την ψυχοθεραπεία παίρνω δύναμη, μαθαίνω να σηκώνομαι και μόνη μου.

Φίλοι μου δεν είμαστε μόνοι μας να ζητάμε βοήθεια μην φοβόμαστε, εγώ το έκανα γιατί θέλω να ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και να βλέπω την ζωή με χαμόγελο και έγραψα το άρθρο για τις στιγμές που ψάχνουμε παρηγοριά και νιώθουμε μόνοι, είμαστε πολλοί και μας αξίζει η στήριξη και η δύναμη και η γνώση ότι μπορούμε.

19/09/2018

Γιατί να κάνω ψυχοθεραπεία?

Γράφω για να μοιραστώ μα περισσότερο για να ενημερώσω και να βοηθήσω ανθρώπους που θέλουν να ζητήσουν βοήθεια και δεν τολμούν. Εγώ θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία με λόγια αληθινά και όχι με ιατρικούς όρους. Είμαι ένας άνθρωπος ζεστός, φιλικός, θετικός που ψάχνει για αγάπη και δίνει χωρίς δισταγμούς. Είμαι συναισθηματική, ρομαντική κοινώς ένας κοινός, απλός καλός άνθρωπος που πονάει, αγαπάει, στεναχωριέται νιώθει. Όταν είσαι τόσο ευάλωτος λογικό είναι να υπάρξουν στιγμές στην ζωή σου που θα λυγίσεις και θα πέσεις και δεν θα αντέξεις με τόσα που γίνονται γύρω μας. Και όταν φίλοι μου μας συμβεί αυτό που θα στραφούμε? Εγώ προσωπικά στην οικογένειά μου? Δεν θέλω να τους στεναχωρώ ούτε να τους βαραίνω. Στους φίλους μου? Δεν αντέχουν τα δικά τους προβλήματα. Στους γείτονες? Που χαίρονται με την λύπη σου. Στους άγνωστους στο internet?

Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουμε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, αλλά δεν θέλουμε να ακούσουμε των άλλων. Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο που οδηγεί συνήθως σε λάθος επιλογές ως και καταστροφικές. Τα κλισέ τις κοινωνίας, η άγνοια, η μη έγκυρη ενημέρωση, ο φόβος, η αναποφασιστικότητα, ή και η άρνηση από τον ίδιο μας τον εαυτό ότι χρειαζόμαστε βοήθεια είναι από τους λίγους αλλά πιο σημαντικούς παράγοντες που έχουν ως αποτέλεσμα να μην ζητήσουμε βοήθεια. Ωστόσο το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε είναι να αντιληφθούμε όσοι έχουμε ψυχολογικά βάρη, ότι δεν είμαστε τρελοί, ούτε πρέπει να ντρεπόμαστε, ούτε να μας κατηγορούμε αλλά το βασικότερο να μας τιμωρούμε. Οι αλλαγές στην καθημερινότητά, μας επηρεάζουν όλους μας δημιουργώντας άγχος, κάποιοι το διαχειριζόμαστε περισσότερο, κάποιοι λιγότερο κάποιοι καθόλου. Όταν είμαστε άρρωστοι και έχουμε σωματικούς πόνους επισκεπτόμαστε τον γιατρό, για να μας δώσει αγωγή ώστε να γίνουμε καλά. Έτσι πρέπει να διαχειριζόμαστε και τους ψυχικούς πόνους. Όπως ψάχνουμε τον κατάλληλό γιατρό πρέπει να ψάχνουμε και τον κατάλληλο ψυχοθεραπευτή, ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστή περίπτωση εγώ θα σας μιλήσω για την δικιά μου εμπειρία.

Έχω διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή άγχους. Μέχρι να καταλήξω στον σωστό επαγγελματία που να εξειδικεύεται στην περίπτωση μου παιδεύτηκα πολύ για διαφορετικούς λόγους αλλά ταυτόχρονα για ένα, δεν ήξεραν θέλω να πιστεύω και όχι δεν ήθελαν, πώς να με βοηθήσουν. Πάντα με συντηρούσαν με ηρεμιστικά και αγχολυτικά. Η αλήθεια είναι ότι στην απόγνωσή μου ήθελα να ανακουφιστώ όσο πιο γρήγορα γίνεται, το μόνο που ήθελα ήταν να απαλλαγώ από τις ιδέες μου. Όμως τα χρόνια περνούσαν και σε κάθε προσπάθεια να σταματήσω τα χάπια υποτροπίαζα χειρότερα, και η αντιμετώπιση από τους ειδικούς η ίδια φάρμακα. Δεν είμαι αρνητική ούτε τώρα στα φάρμακα εφόσον είναι απαραίτητα αλλά πρέπει να έχουμε δώσει στον εαυτό μας την ευκαιρία της ψυχοθεραπείας, και είναι πιο δύσκολη η ψυχοθεραπεία από τα φάρμακα αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε πραγματικά καλά.

Όμως φίλοι μου είμαι 35 χρονών και κατέληξα με τα φάρμακα να παθαίνω και κρίσεις πανικού, να έχω και κατάθλιψη και οι ιδέες να συνεχίζουν να μου κάνουν παρέα. Έχω ξεκινήσει λοιπόν ψυχοθεραπεία, δεν είναι εύκολη ούτε μαγική αλλά αποχαιρέτησα τα zanax, τον κακό μου φίλο όλα τα χρόνια που εξαρτιόμουν. Μέρα με την μέρα ξεπερνάω τις φοβίες μου, πραγματοποιώ τα όνειρά μου, ζω την ζωή μου. Δεν είναι εύκολο είναι στιγμές που πέφτω αλλά με την ψυχοθεραπεία παίρνω δύναμη, μαθαίνω να σηκώνομαι και μόνη μου.

Φίλοι μου δεν είμαστε μόνοι μας να ζητάμε βοήθεια μην φοβόμαστε, εγώ το έκανα γιατί θέλω να ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και να βλέπω την ζωή με χαμόγελο και έγραψα το άρθρο για τις στιγμές που ψάχνουμε παρηγοριά και νιώθουμε μόνοι, είμαστε πολλοί και μας αξίζει η στήριξη και η δύναμη και η γνώση ότι μπορούμε.

1 Likes

Γράφω για να μοιραστώ μα περισσότερο για να ενημερώσω και να βοηθήσω ανθρώπους που θέλουν να ζητήσουν βοήθεια και δεν τολμούν. Εγώ θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία με λόγια αληθινά και όχι με ιατρικούς όρους. Είμαι ένας άνθρωπος ζεστός, φιλικός, θετικός που ψάχνει για αγάπη και δίνει χωρίς δισταγμούς. Είμαι συναισθηματική, ρομαντική κοινώς ένας κοινός, απλός καλός άνθρωπος που πονάει, αγαπάει, στεναχωριέται νιώθει. Όταν είσαι τόσο ευάλωτος λογικό είναι να υπάρξουν στιγμές στην ζωή σου που θα λυγίσεις και θα πέσεις και δεν θα αντέξεις με τόσα που γίνονται γύρω μας. Και όταν φίλοι μου μας συμβεί αυτό που θα στραφούμε? Εγώ προσωπικά στην οικογένειά μου? Δεν θέλω να τους στεναχωρώ ούτε να τους βαραίνω. Στους φίλους μου? Δεν αντέχουν τα δικά τους προβλήματα. Στους γείτονες? Που χαίρονται με την λύπη σου. Στους άγνωστους στο internet?

Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουμε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, αλλά δεν θέλουμε να ακούσουμε των άλλων. Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο που οδηγεί συνήθως σε λάθος επιλογές ως και καταστροφικές. Τα κλισέ τις κοινωνίας, η άγνοια, η μη έγκυρη ενημέρωση, ο φόβος, η αναποφασιστικότητα, ή και η άρνηση από τον ίδιο μας τον εαυτό ότι χρειαζόμαστε βοήθεια είναι από τους λίγους αλλά πιο σημαντικούς παράγοντες που έχουν ως αποτέλεσμα να μην ζητήσουμε βοήθεια. Ωστόσο το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε είναι να αντιληφθούμε όσοι έχουμε ψυχολογικά βάρη, ότι δεν είμαστε τρελοί, ούτε πρέπει να ντρεπόμαστε, ούτε να μας κατηγορούμε αλλά το βασικότερο να μας τιμωρούμε. Οι αλλαγές στην καθημερινότητά, μας επηρεάζουν όλους μας δημιουργώντας άγχος, κάποιοι το διαχειριζόμαστε περισσότερο, κάποιοι λιγότερο κάποιοι καθόλου. Όταν είμαστε άρρωστοι και έχουμε σωματικούς πόνους επισκεπτόμαστε τον γιατρό, για να μας δώσει αγωγή ώστε να γίνουμε καλά. Έτσι πρέπει να διαχειριζόμαστε και τους ψυχικούς πόνους. Όπως ψάχνουμε τον κατάλληλό γιατρό πρέπει να ψάχνουμε και τον κατάλληλο ψυχοθεραπευτή, ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστή περίπτωση εγώ θα σας μιλήσω για την δικιά μου εμπειρία.

Έχω διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή άγχους. Μέχρι να καταλήξω στον σωστό επαγγελματία που να εξειδικεύεται στην περίπτωση μου παιδεύτηκα πολύ για διαφορετικούς λόγους αλλά ταυτόχρονα για ένα, δεν ήξεραν θέλω να πιστεύω και όχι δεν ήθελαν, πώς να με βοηθήσουν. Πάντα με συντηρούσαν με ηρεμιστικά και αγχολυτικά. Η αλήθεια είναι ότι στην απόγνωσή μου ήθελα να ανακουφιστώ όσο πιο γρήγορα γίνεται, το μόνο που ήθελα ήταν να απαλλαγώ από τις ιδέες μου. Όμως τα χρόνια περνούσαν και σε κάθε προσπάθεια να σταματήσω τα χάπια υποτροπίαζα χειρότερα, και η αντιμετώπιση από τους ειδικούς η ίδια φάρμακα. Δεν είμαι αρνητική ούτε τώρα στα φάρμακα εφόσον είναι απαραίτητα αλλά πρέπει να έχουμε δώσει στον εαυτό μας την ευκαιρία της ψυχοθεραπείας, και είναι πιο δύσκολη η ψυχοθεραπεία από τα φάρμακα αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε πραγματικά καλά.

Όμως φίλοι μου είμαι 35 χρονών και κατέληξα με τα φάρμακα να παθαίνω και κρίσεις πανικού, να έχω και κατάθλιψη και οι ιδέες να συνεχίζουν να μου κάνουν παρέα. Έχω ξεκινήσει λοιπόν ψυχοθεραπεία, δεν είναι εύκολη ούτε μαγική αλλά αποχαιρέτησα τα zanax, τον κακό μου φίλο όλα τα χρόνια που εξαρτιόμουν. Μέρα με την μέρα ξεπερνάω τις φοβίες μου, πραγματοποιώ τα όνειρά μου, ζω την ζωή μου. Δεν είναι εύκολο είναι στιγμές που πέφτω αλλά με την ψυχοθεραπεία παίρνω δύναμη, μαθαίνω να σηκώνομαι και μόνη μου.

Φίλοι μου δεν είμαστε μόνοι μας να ζητάμε βοήθεια μην φοβόμαστε, εγώ το έκανα γιατί θέλω να ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και να βλέπω την ζωή με χαμόγελο και έγραψα το άρθρο για τις στιγμές που ψάχνουμε παρηγοριά και νιώθουμε μόνοι, είμαστε πολλοί και μας αξίζει η στήριξη και η δύναμη και η γνώση ότι μπορούμε.