18/09/2018

«Φοβισμένο παιδί, αγχωμένος ενήλικας»

Ο γονέας που θα πει πως δεν έχει κάνει λάθη με το παιδί του, είναι ένας γονέας χωρίς αυτογνωσία. Κάποια λάθη όμως μπορούν να διορθωθούν και κάποια άλλα να μας ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή μας. Σχεδόν πάντα όμως θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά…Είμαι 32 χρονών και έχω ένα θαυμάσιο κοριτσάκι 3 ετών που όχι μόνο μου χάρισε το ομορφότερο δώρο με την ύπαρξή της αλλά μου αποκάλυψε και όσα εγώ δεν ήθελα να παραδεχτώ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φοβόμουν…Ήμουν ένα παιδί όπου επηρεαζόμουν από κάθε σύγκρουση που υπήρχε μέσα στην οικογένεια μου και δυστυχώς αυτές οι συγκρούσεις ήταν πολλές. Ο πατέρας μου εργαζόταν πολλές ώρες και τον έβλεπα ελάχιστα αλλά ακόμα και αυτός ο λιγος χρόνος μεταξύ μας ήταν μέσα στα νεύρα και τις φωνές αφού πάντα ήταν κουρασμένος από τη δουλειά του. Η μητέρα μου είχε το ρόλο του να μεγαλώσει 3 παιδιά, με διαφορά ενός έτους το καθένα, οπότε ας πούμε πως ήμασταν η μόνη της παρέα μέσα στη μέρα…Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε γνώστες των όσων την απασχολούσαν και όσων συνέβαιναν μέσα στο σπίτι.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των γονιών μου ήταν καθημερινές. Θυμάμαι να κλείνω τα αυτιά μου και να τρέμω για το τι μπορεί να συμβεί. Με τον καιρό, τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου, γίναμε αποδέκτες της τοξικής και βίαιης συμπεριφοράς τους. Φοβόμουν για το πότε θα επιστρέψει ο πατέρας μου στο σπίτι, για το αν θα έρθει με νεύρα, για το αν θα του πει η μητέρα μου κάτι που θα τον θυμώσει και γενικά για την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα.

Μεγαλώνοντας ο φόβος αυτός εξελίχθηκε και πήρε τη μορφη της καταπίεσης. Καταπίεση στο να πράττω με δική μου βούληση, καταπίεση στο κομμάτι των επιλογών μου, καταπίεση σε μία απλή έξοδο με τους φίλους μου, καταπίεση και απόλυτος έλεγχος ακόμα και στο κομμάτι των προσωπικών σχέσεων που είχα, ακόμα και στην ηλικία των 27 ετών.

Μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες κατάφερα να κάνω την δική μου οικογένεια μεταφέροντας ασυναίσθητα όλες αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές. Καθημερινές συγκρούσεις με τον σύζυγό μου, με παρατηρητή το ίδιο μου το παιδί. Ένιωθα δυστυχισμένη και δεν ήξερα γιατί. Ένιωθα φυλακισμένη σε έναν τρόπο ζωής που δεν ήθελα.  Γιατί όμως; Πλέον είχα εγώ τον έλεγχο της ζωής μου, πλέον ήμουν ελεύθερη…ή μήπως όχι;

Μετά από 3 χρόνια γάμου εμφανίστηκαν οι κρίσεις πανικού και ένα άγχος που με έπνιγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά και σίγουρα κάτι δεν έκανα σωστά. Ένιωθα να συγκρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό και πέρασα αρκετό διάστημα «ακινητοποιημένη» και πάλι από τον φόβο. Έψαξα πολύ μέσα μου και πήρα την απόφαση να απευθυνθώ σε ψυχοθεραπευτη προκειμένου να μπορέσω να κατάλάβω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Ο κάθε άνθρωπος βιώνει μία κρίση πανικού διαφορετικά. Μπορεί τα σωματικά συμπτώματα να είναι ίδια όμως αυτό που νιώθει ο καθένας στην ψυχή του είναι μοναδικό και καλείται να ερμηνεύσει τι είναι αυτό.. Σε κάθε κρίση πανικού γινόμουν ξανά και ξανά εκείνο το φοβισμένο παιδί των παιδικών μου χρόνων..Ο φόβος που ένιωθα είχε τη μορφή του πατέρα μου και η απόγνωση ότι δεν θα μπορέσω να προστατεύσω ποτέ τον εαυτό μου από τις κρίσεις είχε τη μορφή της μητέρας μου, που δυστυχώς δεν μας προστάτευσε ποτέ από όλες αυτές τις τραυματικές εμπειρίες.

Οι κρίσεις πανικού και γενικά η σύγκρουσή μέσα μας… «πονάει» γιατί έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πόσο εκτεθιμένη έχουμε αφήσει την ψυχή μας. Πλεόν δεν θέλω και δεν περιμένω από κανέναν να αλλάξει συμπεριφορά και πεποιθήσεις. Αλλάζω όμως εγώ τον εαυτό μου. Τον προστατεύω, θέτω εγώ τα όρια μέχρι εκεί που αντέχω και κυρίως ορίζω εγώ τη ζωή μου. Όλοι κρύβουμε ένα παιδί και έναν ενήλικα μέσα μας…τώρα πια έγινα εγώ ο προστάτης αυτού του παιδιού μέσα μου, έχοντας το ευτυχισμένο ενώ παράλληλα μεγαλώνω τον ενήλικα μέσα μου. Θέλει δύναμη και θάρρος να αντιμετωπίσει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό αλλά όταν αυτό γίνει τότε πια θα είναι ελεύθερος…

 

Αλικη

1 Likes

Ο γονέας που θα πει πως δεν έχει κάνει λάθη με το παιδί του, είναι ένας γονέας χωρίς αυτογνωσία. Κάποια λάθη όμως μπορούν να διορθωθούν και κάποια άλλα να μας ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή μας. Σχεδόν πάντα όμως θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά…Είμαι 32 χρονών και έχω ένα θαυμάσιο κοριτσάκι 3 ετών που όχι μόνο μου χάρισε το ομορφότερο δώρο με την ύπαρξή της αλλά μου αποκάλυψε και όσα εγώ δεν ήθελα να παραδεχτώ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φοβόμουν…Ήμουν ένα παιδί όπου επηρεαζόμουν από κάθε σύγκρουση που υπήρχε μέσα στην οικογένεια μου και δυστυχώς αυτές οι συγκρούσεις ήταν πολλές. Ο πατέρας μου εργαζόταν πολλές ώρες και τον έβλεπα ελάχιστα αλλά ακόμα και αυτός ο λιγος χρόνος μεταξύ μας ήταν μέσα στα νεύρα και τις φωνές αφού πάντα ήταν κουρασμένος από τη δουλειά του. Η μητέρα μου είχε το ρόλο του να μεγαλώσει 3 παιδιά, με διαφορά ενός έτους το καθένα, οπότε ας πούμε πως ήμασταν η μόνη της παρέα μέσα στη μέρα…Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε γνώστες των όσων την απασχολούσαν και όσων συνέβαιναν μέσα στο σπίτι.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των γονιών μου ήταν καθημερινές. Θυμάμαι να κλείνω τα αυτιά μου και να τρέμω για το τι μπορεί να συμβεί. Με τον καιρό, τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου, γίναμε αποδέκτες της τοξικής και βίαιης συμπεριφοράς τους. Φοβόμουν για το πότε θα επιστρέψει ο πατέρας μου στο σπίτι, για το αν θα έρθει με νεύρα, για το αν θα του πει η μητέρα μου κάτι που θα τον θυμώσει και γενικά για την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα.

Μεγαλώνοντας ο φόβος αυτός εξελίχθηκε και πήρε τη μορφη της καταπίεσης. Καταπίεση στο να πράττω με δική μου βούληση, καταπίεση στο κομμάτι των επιλογών μου, καταπίεση σε μία απλή έξοδο με τους φίλους μου, καταπίεση και απόλυτος έλεγχος ακόμα και στο κομμάτι των προσωπικών σχέσεων που είχα, ακόμα και στην ηλικία των 27 ετών.

Μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες κατάφερα να κάνω την δική μου οικογένεια μεταφέροντας ασυναίσθητα όλες αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές. Καθημερινές συγκρούσεις με τον σύζυγό μου, με παρατηρητή το ίδιο μου το παιδί. Ένιωθα δυστυχισμένη και δεν ήξερα γιατί. Ένιωθα φυλακισμένη σε έναν τρόπο ζωής που δεν ήθελα.  Γιατί όμως; Πλέον είχα εγώ τον έλεγχο της ζωής μου, πλέον ήμουν ελεύθερη…ή μήπως όχι;

Μετά από 3 χρόνια γάμου εμφανίστηκαν οι κρίσεις πανικού και ένα άγχος που με έπνιγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά και σίγουρα κάτι δεν έκανα σωστά. Ένιωθα να συγκρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό και πέρασα αρκετό διάστημα «ακινητοποιημένη» και πάλι από τον φόβο. Έψαξα πολύ μέσα μου και πήρα την απόφαση να απευθυνθώ σε ψυχοθεραπευτη προκειμένου να μπορέσω να κατάλάβω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Ο κάθε άνθρωπος βιώνει μία κρίση πανικού διαφορετικά. Μπορεί τα σωματικά συμπτώματα να είναι ίδια όμως αυτό που νιώθει ο καθένας στην ψυχή του είναι μοναδικό και καλείται να ερμηνεύσει τι είναι αυτό.. Σε κάθε κρίση πανικού γινόμουν ξανά και ξανά εκείνο το φοβισμένο παιδί των παιδικών μου χρόνων..Ο φόβος που ένιωθα είχε τη μορφή του πατέρα μου και η απόγνωση ότι δεν θα μπορέσω να προστατεύσω ποτέ τον εαυτό μου από τις κρίσεις είχε τη μορφή της μητέρας μου, που δυστυχώς δεν μας προστάτευσε ποτέ από όλες αυτές τις τραυματικές εμπειρίες.

Οι κρίσεις πανικού και γενικά η σύγκρουσή μέσα μας… «πονάει» γιατί έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πόσο εκτεθιμένη έχουμε αφήσει την ψυχή μας. Πλεόν δεν θέλω και δεν περιμένω από κανέναν να αλλάξει συμπεριφορά και πεποιθήσεις. Αλλάζω όμως εγώ τον εαυτό μου. Τον προστατεύω, θέτω εγώ τα όρια μέχρι εκεί που αντέχω και κυρίως ορίζω εγώ τη ζωή μου. Όλοι κρύβουμε ένα παιδί και έναν ενήλικα μέσα μας…τώρα πια έγινα εγώ ο προστάτης αυτού του παιδιού μέσα μου, έχοντας το ευτυχισμένο ενώ παράλληλα μεγαλώνω τον ενήλικα μέσα μου. Θέλει δύναμη και θάρρος να αντιμετωπίσει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό αλλά όταν αυτό γίνει τότε πια θα είναι ελεύθερος…

Αλικη

18/09/2018

«Φοβισμένο παιδί, αγχωμένος ενήλικας»

Ο γονέας που θα πει πως δεν έχει κάνει λάθη με το παιδί του, είναι ένας γονέας χωρίς αυτογνωσία. Κάποια λάθη όμως μπορούν να διορθωθούν και κάποια άλλα να μας ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή μας. Σχεδόν πάντα όμως θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά…Είμαι 32 χρονών και έχω ένα θαυμάσιο κοριτσάκι 3 ετών που όχι μόνο μου χάρισε το ομορφότερο δώρο με την ύπαρξή της αλλά μου αποκάλυψε και όσα εγώ δεν ήθελα να παραδεχτώ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φοβόμουν…Ήμουν ένα παιδί όπου επηρεαζόμουν από κάθε σύγκρουση που υπήρχε μέσα στην οικογένεια μου και δυστυχώς αυτές οι συγκρούσεις ήταν πολλές. Ο πατέρας μου εργαζόταν πολλές ώρες και τον έβλεπα ελάχιστα αλλά ακόμα και αυτός ο λιγος χρόνος μεταξύ μας ήταν μέσα στα νεύρα και τις φωνές αφού πάντα ήταν κουρασμένος από τη δουλειά του. Η μητέρα μου είχε το ρόλο του να μεγαλώσει 3 παιδιά, με διαφορά ενός έτους το καθένα, οπότε ας πούμε πως ήμασταν η μόνη της παρέα μέσα στη μέρα…Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε γνώστες των όσων την απασχολούσαν και όσων συνέβαιναν μέσα στο σπίτι.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των γονιών μου ήταν καθημερινές. Θυμάμαι να κλείνω τα αυτιά μου και να τρέμω για το τι μπορεί να συμβεί. Με τον καιρό, τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου, γίναμε αποδέκτες της τοξικής και βίαιης συμπεριφοράς τους. Φοβόμουν για το πότε θα επιστρέψει ο πατέρας μου στο σπίτι, για το αν θα έρθει με νεύρα, για το αν θα του πει η μητέρα μου κάτι που θα τον θυμώσει και γενικά για την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα.

Μεγαλώνοντας ο φόβος αυτός εξελίχθηκε και πήρε τη μορφη της καταπίεσης. Καταπίεση στο να πράττω με δική μου βούληση, καταπίεση στο κομμάτι των επιλογών μου, καταπίεση σε μία απλή έξοδο με τους φίλους μου, καταπίεση και απόλυτος έλεγχος ακόμα και στο κομμάτι των προσωπικών σχέσεων που είχα, ακόμα και στην ηλικία των 27 ετών.

Μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες κατάφερα να κάνω την δική μου οικογένεια μεταφέροντας ασυναίσθητα όλες αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές. Καθημερινές συγκρούσεις με τον σύζυγό μου, με παρατηρητή το ίδιο μου το παιδί. Ένιωθα δυστυχισμένη και δεν ήξερα γιατί. Ένιωθα φυλακισμένη σε έναν τρόπο ζωής που δεν ήθελα.  Γιατί όμως; Πλέον είχα εγώ τον έλεγχο της ζωής μου, πλέον ήμουν ελεύθερη…ή μήπως όχι;

Μετά από 3 χρόνια γάμου εμφανίστηκαν οι κρίσεις πανικού και ένα άγχος που με έπνιγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά και σίγουρα κάτι δεν έκανα σωστά. Ένιωθα να συγκρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό και πέρασα αρκετό διάστημα «ακινητοποιημένη» και πάλι από τον φόβο. Έψαξα πολύ μέσα μου και πήρα την απόφαση να απευθυνθώ σε ψυχοθεραπευτη προκειμένου να μπορέσω να κατάλάβω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Ο κάθε άνθρωπος βιώνει μία κρίση πανικού διαφορετικά. Μπορεί τα σωματικά συμπτώματα να είναι ίδια όμως αυτό που νιώθει ο καθένας στην ψυχή του είναι μοναδικό και καλείται να ερμηνεύσει τι είναι αυτό.. Σε κάθε κρίση πανικού γινόμουν ξανά και ξανά εκείνο το φοβισμένο παιδί των παιδικών μου χρόνων..Ο φόβος που ένιωθα είχε τη μορφή του πατέρα μου και η απόγνωση ότι δεν θα μπορέσω να προστατεύσω ποτέ τον εαυτό μου από τις κρίσεις είχε τη μορφή της μητέρας μου, που δυστυχώς δεν μας προστάτευσε ποτέ από όλες αυτές τις τραυματικές εμπειρίες.

Οι κρίσεις πανικού και γενικά η σύγκρουσή μέσα μας… «πονάει» γιατί έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πόσο εκτεθιμένη έχουμε αφήσει την ψυχή μας. Πλεόν δεν θέλω και δεν περιμένω από κανέναν να αλλάξει συμπεριφορά και πεποιθήσεις. Αλλάζω όμως εγώ τον εαυτό μου. Τον προστατεύω, θέτω εγώ τα όρια μέχρι εκεί που αντέχω και κυρίως ορίζω εγώ τη ζωή μου. Όλοι κρύβουμε ένα παιδί και έναν ενήλικα μέσα μας…τώρα πια έγινα εγώ ο προστάτης αυτού του παιδιού μέσα μου, έχοντας το ευτυχισμένο ενώ παράλληλα μεγαλώνω τον ενήλικα μέσα μου. Θέλει δύναμη και θάρρος να αντιμετωπίσει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό αλλά όταν αυτό γίνει τότε πια θα είναι ελεύθερος…

 

Αλικη

1 Likes

Ο γονέας που θα πει πως δεν έχει κάνει λάθη με το παιδί του, είναι ένας γονέας χωρίς αυτογνωσία. Κάποια λάθη όμως μπορούν να διορθωθούν και κάποια άλλα να μας ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή μας. Σχεδόν πάντα όμως θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά…Είμαι 32 χρονών και έχω ένα θαυμάσιο κοριτσάκι 3 ετών που όχι μόνο μου χάρισε το ομορφότερο δώρο με την ύπαρξή της αλλά μου αποκάλυψε και όσα εγώ δεν ήθελα να παραδεχτώ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φοβόμουν…Ήμουν ένα παιδί όπου επηρεαζόμουν από κάθε σύγκρουση που υπήρχε μέσα στην οικογένεια μου και δυστυχώς αυτές οι συγκρούσεις ήταν πολλές. Ο πατέρας μου εργαζόταν πολλές ώρες και τον έβλεπα ελάχιστα αλλά ακόμα και αυτός ο λιγος χρόνος μεταξύ μας ήταν μέσα στα νεύρα και τις φωνές αφού πάντα ήταν κουρασμένος από τη δουλειά του. Η μητέρα μου είχε το ρόλο του να μεγαλώσει 3 παιδιά, με διαφορά ενός έτους το καθένα, οπότε ας πούμε πως ήμασταν η μόνη της παρέα μέσα στη μέρα…Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε γνώστες των όσων την απασχολούσαν και όσων συνέβαιναν μέσα στο σπίτι.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των γονιών μου ήταν καθημερινές. Θυμάμαι να κλείνω τα αυτιά μου και να τρέμω για το τι μπορεί να συμβεί. Με τον καιρό, τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου, γίναμε αποδέκτες της τοξικής και βίαιης συμπεριφοράς τους. Φοβόμουν για το πότε θα επιστρέψει ο πατέρας μου στο σπίτι, για το αν θα έρθει με νεύρα, για το αν θα του πει η μητέρα μου κάτι που θα τον θυμώσει και γενικά για την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα.

Μεγαλώνοντας ο φόβος αυτός εξελίχθηκε και πήρε τη μορφη της καταπίεσης. Καταπίεση στο να πράττω με δική μου βούληση, καταπίεση στο κομμάτι των επιλογών μου, καταπίεση σε μία απλή έξοδο με τους φίλους μου, καταπίεση και απόλυτος έλεγχος ακόμα και στο κομμάτι των προσωπικών σχέσεων που είχα, ακόμα και στην ηλικία των 27 ετών.

Μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες κατάφερα να κάνω την δική μου οικογένεια μεταφέροντας ασυναίσθητα όλες αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές. Καθημερινές συγκρούσεις με τον σύζυγό μου, με παρατηρητή το ίδιο μου το παιδί. Ένιωθα δυστυχισμένη και δεν ήξερα γιατί. Ένιωθα φυλακισμένη σε έναν τρόπο ζωής που δεν ήθελα.  Γιατί όμως; Πλέον είχα εγώ τον έλεγχο της ζωής μου, πλέον ήμουν ελεύθερη…ή μήπως όχι;

Μετά από 3 χρόνια γάμου εμφανίστηκαν οι κρίσεις πανικού και ένα άγχος που με έπνιγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά και σίγουρα κάτι δεν έκανα σωστά. Ένιωθα να συγκρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό και πέρασα αρκετό διάστημα «ακινητοποιημένη» και πάλι από τον φόβο. Έψαξα πολύ μέσα μου και πήρα την απόφαση να απευθυνθώ σε ψυχοθεραπευτη προκειμένου να μπορέσω να κατάλάβω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Ο κάθε άνθρωπος βιώνει μία κρίση πανικού διαφορετικά. Μπορεί τα σωματικά συμπτώματα να είναι ίδια όμως αυτό που νιώθει ο καθένας στην ψυχή του είναι μοναδικό και καλείται να ερμηνεύσει τι είναι αυτό.. Σε κάθε κρίση πανικού γινόμουν ξανά και ξανά εκείνο το φοβισμένο παιδί των παιδικών μου χρόνων..Ο φόβος που ένιωθα είχε τη μορφή του πατέρα μου και η απόγνωση ότι δεν θα μπορέσω να προστατεύσω ποτέ τον εαυτό μου από τις κρίσεις είχε τη μορφή της μητέρας μου, που δυστυχώς δεν μας προστάτευσε ποτέ από όλες αυτές τις τραυματικές εμπειρίες.

Οι κρίσεις πανικού και γενικά η σύγκρουσή μέσα μας… «πονάει» γιατί έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πόσο εκτεθιμένη έχουμε αφήσει την ψυχή μας. Πλεόν δεν θέλω και δεν περιμένω από κανέναν να αλλάξει συμπεριφορά και πεποιθήσεις. Αλλάζω όμως εγώ τον εαυτό μου. Τον προστατεύω, θέτω εγώ τα όρια μέχρι εκεί που αντέχω και κυρίως ορίζω εγώ τη ζωή μου. Όλοι κρύβουμε ένα παιδί και έναν ενήλικα μέσα μας…τώρα πια έγινα εγώ ο προστάτης αυτού του παιδιού μέσα μου, έχοντας το ευτυχισμένο ενώ παράλληλα μεγαλώνω τον ενήλικα μέσα μου. Θέλει δύναμη και θάρρος να αντιμετωπίσει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό αλλά όταν αυτό γίνει τότε πια θα είναι ελεύθερος…

Αλικη