19/09/2018

Πένθος και απώλεια: Πότε είμαι έτοιμος να ζητήσω βοήθεια

Πώς μπορείτε να ξέρετε πότε να ζητήσετε βοήθεια για την εμπειρία του δικού σας θρήνου, πέρα από τη φυσιολογική αναζήτηση βοήθειας από την οικογένεια και τους φίλους σας; Μια απάντηση είναι να ελέγξετε αν αισθάνεστε κάπως «μπλοκαρισμένοι» στο θρήνο, ανίκανοι να νιώσετε επί μήνες οτιδήποτε για το αγαπημένο πρόσωπο που χάσατε ή, αντίθετα, να αισθάνεστε «κολλημένοι» μέσα σε βαθιά και συνεχή οδύνη, σε σημείο να κινδυνεύει η δική σας ζωή ή η ζωή αυτών που έχετε υπό την ευθύνη σας.

Παρόλο που όλοι θα πρέπει να δοκιμάσουμε να βρούμε νόημα στις απώλειές μας και στη ζωή μας που συνεχίζεται, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε παίζοντας το ρόλο του ήρωα χωρίς την υποστήριξη, τη συμβουλή και τη χειροπιαστή βοήθεια των άλλων.

Αν και δεν υπάρχει τίποτα το «παθολογικό» στον πόνο, στη μοναξιά και στην αποδιοργάνωση που συνοδεύουν το πένθος, υφίστανται ορισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες ίσως οφείλετε στον εαυτό σας και στους άλλους να αποταθείτε στους επαγγελματίες ή μη επαγγελματίες του περιβάλλοντός σας που παρέχουν βοήθεια, π.χ. στον γιατρό σας, κάποιο συντονιστή ομάδας υποστήριξης ή σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.

Παρότι η απόφαση είναι προσωπική για κάθε πενθούντα, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο να μιλήσετε σε κάποιον για τα συμπτώματα του θρήνου σας, αν βιώνετε κάποια από τα παρακάτω:

• Σημαντικό βαθμό ενοχής για πράγματα πέραν των ενεργειών που κάνατε ή δεν κάνατε κατά τη χρονική περίοδο του θανάτου του αγαπημένου σας προσώπου
• Σκέψεις αυτοκτονίας που προχωρούν πέρα από το να σκέφτεται κανείς παθητικά «καλύτερα να πέθαινα» ‘η «να μπορούσα να ξανά είμαι μαζί με τον αγαπημένο μου»
• Ακραία απελπισία που εκδηλώνεται με μία αίσθηση ότι όσο κι αν προσπαθείτε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να αποκτήσετε ξανά μία ζωή που αξίζει
• Παρατεταμένη υπερδιέγερση ή κατάθλιψη με ένα αίσθημα ότι είστε σε υπερένταση ή πολύ «πεσμένοι», το οποίο επιμένει για μήνες
• Σωματικά συμπτώματα, όπως οξύς πόνος στο στήθος ή σημαντική απώλεια βάρους, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει τη σωματική σας υγεία
• Ανεξέλεγκτος θυμός που αποξενώνει φίλους και αγαπημένους ή που σας κάνει να σχεδιάζετε τρόπους για να εκδικηθείτε για την απώλεια
• Επιμονή διαταραχή της λειτουργικότητας στην ικανότητά σας να παραμείνετε σε μία δουλειά ή να φέρετε σε πέρας απλούς στόχους, αναγκαίους για την καθημερινή ζωή
• Κατάχρηση ουσιών με φάρμακα ή αλκοόλ για να διώξετε τον πόνο της απώλειας

Παρότι κάθε μία από τις παραπάνω καταστάσεις μπορεί να αποτελεί παροδικό χαρακτηριστικό του φυσιολογικού πένθους, η παρατεταμένη παρουσία τους είναι λόγος ανησυχίας και θα πρέπει να εξεταστεί από κάποιον, πέρα από αυτούς που άτυπα σας στηρίζουν στη ζωή σας.

ΠΗΓΗ: Ν’ αγαπάς και να χάνεις: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια

Robert A. Neimeyer

Κριτική, 2006

1 Likes

Πώς μπορείτε να ξέρετε πότε να ζητήσετε βοήθεια για την εμπειρία του δικού σας θρήνου, πέρα από τη φυσιολογική αναζήτηση βοήθειας από την οικογένεια και τους φίλους σας; Μια απάντηση είναι να ελέγξετε αν αισθάνεστε κάπως «μπλοκαρισμένοι» στο θρήνο, ανίκανοι να νιώσετε επί μήνες οτιδήποτε για το αγαπημένο πρόσωπο που χάσατε ή, αντίθετα, να αισθάνεστε «κολλημένοι» μέσα σε βαθιά και συνεχή οδύνη, σε σημείο να κινδυνεύει η δική σας ζωή ή η ζωή αυτών που έχετε υπό την ευθύνη σας.

Παρόλο που όλοι θα πρέπει να δοκιμάσουμε να βρούμε νόημα στις απώλειές μας και στη ζωή μας που συνεχίζεται, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε παίζοντας το ρόλο του ήρωα χωρίς την υποστήριξη, τη συμβουλή και τη χειροπιαστή βοήθεια των άλλων.

Αν και δεν υπάρχει τίποτα το «παθολογικό» στον πόνο, στη μοναξιά και στην αποδιοργάνωση που συνοδεύουν το πένθος, υφίστανται ορισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες ίσως οφείλετε στον εαυτό σας και στους άλλους να αποταθείτε στους επαγγελματίες ή μη επαγγελματίες του περιβάλλοντός σας που παρέχουν βοήθεια, π.χ. στον γιατρό σας, κάποιο συντονιστή ομάδας υποστήριξης ή σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.

Παρότι η απόφαση είναι προσωπική για κάθε πενθούντα, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο να μιλήσετε σε κάποιον για τα συμπτώματα του θρήνου σας, αν βιώνετε κάποια από τα παρακάτω:

• Σημαντικό βαθμό ενοχής για πράγματα πέραν των ενεργειών που κάνατε ή δεν κάνατε κατά τη χρονική περίοδο του θανάτου του αγαπημένου σας προσώπου
• Σκέψεις αυτοκτονίας που προχωρούν πέρα από το να σκέφτεται κανείς παθητικά «καλύτερα να πέθαινα» ‘η «να μπορούσα να ξανά είμαι μαζί με τον αγαπημένο μου»
• Ακραία απελπισία που εκδηλώνεται με μία αίσθηση ότι όσο κι αν προσπαθείτε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να αποκτήσετε ξανά μία ζωή που αξίζει
• Παρατεταμένη υπερδιέγερση ή κατάθλιψη με ένα αίσθημα ότι είστε σε υπερένταση ή πολύ «πεσμένοι», το οποίο επιμένει για μήνες
• Σωματικά συμπτώματα, όπως οξύς πόνος στο στήθος ή σημαντική απώλεια βάρους, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει τη σωματική σας υγεία
• Ανεξέλεγκτος θυμός που αποξενώνει φίλους και αγαπημένους ή που σας κάνει να σχεδιάζετε τρόπους για να εκδικηθείτε για την απώλεια
• Επιμονή διαταραχή της λειτουργικότητας στην ικανότητά σας να παραμείνετε σε μία δουλειά ή να φέρετε σε πέρας απλούς στόχους, αναγκαίους για την καθημερινή ζωή
• Κατάχρηση ουσιών με φάρμακα ή αλκοόλ για να διώξετε τον πόνο της απώλειας

Παρότι κάθε μία από τις παραπάνω καταστάσεις μπορεί να αποτελεί παροδικό χαρακτηριστικό του φυσιολογικού πένθους, η παρατεταμένη παρουσία τους είναι λόγος ανησυχίας και θα πρέπει να εξεταστεί από κάποιον, πέρα από αυτούς που άτυπα σας στηρίζουν στη ζωή σας.

ΠΗΓΗ: Ν’ αγαπάς και να χάνεις: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια

Robert A. Neimeyer

Κριτική, 2006

19/09/2018

Πένθος και απώλεια: Πότε είμαι έτοιμος να ζητήσω βοήθεια

Πώς μπορείτε να ξέρετε πότε να ζητήσετε βοήθεια για την εμπειρία του δικού σας θρήνου, πέρα από τη φυσιολογική αναζήτηση βοήθειας από την οικογένεια και τους φίλους σας; Μια απάντηση είναι να ελέγξετε αν αισθάνεστε κάπως «μπλοκαρισμένοι» στο θρήνο, ανίκανοι να νιώσετε επί μήνες οτιδήποτε για το αγαπημένο πρόσωπο που χάσατε ή, αντίθετα, να αισθάνεστε «κολλημένοι» μέσα σε βαθιά και συνεχή οδύνη, σε σημείο να κινδυνεύει η δική σας ζωή ή η ζωή αυτών που έχετε υπό την ευθύνη σας.

Παρόλο που όλοι θα πρέπει να δοκιμάσουμε να βρούμε νόημα στις απώλειές μας και στη ζωή μας που συνεχίζεται, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε παίζοντας το ρόλο του ήρωα χωρίς την υποστήριξη, τη συμβουλή και τη χειροπιαστή βοήθεια των άλλων.

Αν και δεν υπάρχει τίποτα το «παθολογικό» στον πόνο, στη μοναξιά και στην αποδιοργάνωση που συνοδεύουν το πένθος, υφίστανται ορισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες ίσως οφείλετε στον εαυτό σας και στους άλλους να αποταθείτε στους επαγγελματίες ή μη επαγγελματίες του περιβάλλοντός σας που παρέχουν βοήθεια, π.χ. στον γιατρό σας, κάποιο συντονιστή ομάδας υποστήριξης ή σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.

Παρότι η απόφαση είναι προσωπική για κάθε πενθούντα, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο να μιλήσετε σε κάποιον για τα συμπτώματα του θρήνου σας, αν βιώνετε κάποια από τα παρακάτω:

• Σημαντικό βαθμό ενοχής για πράγματα πέραν των ενεργειών που κάνατε ή δεν κάνατε κατά τη χρονική περίοδο του θανάτου του αγαπημένου σας προσώπου
• Σκέψεις αυτοκτονίας που προχωρούν πέρα από το να σκέφτεται κανείς παθητικά «καλύτερα να πέθαινα» ‘η «να μπορούσα να ξανά είμαι μαζί με τον αγαπημένο μου»
• Ακραία απελπισία που εκδηλώνεται με μία αίσθηση ότι όσο κι αν προσπαθείτε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να αποκτήσετε ξανά μία ζωή που αξίζει
• Παρατεταμένη υπερδιέγερση ή κατάθλιψη με ένα αίσθημα ότι είστε σε υπερένταση ή πολύ «πεσμένοι», το οποίο επιμένει για μήνες
• Σωματικά συμπτώματα, όπως οξύς πόνος στο στήθος ή σημαντική απώλεια βάρους, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει τη σωματική σας υγεία
• Ανεξέλεγκτος θυμός που αποξενώνει φίλους και αγαπημένους ή που σας κάνει να σχεδιάζετε τρόπους για να εκδικηθείτε για την απώλεια
• Επιμονή διαταραχή της λειτουργικότητας στην ικανότητά σας να παραμείνετε σε μία δουλειά ή να φέρετε σε πέρας απλούς στόχους, αναγκαίους για την καθημερινή ζωή
• Κατάχρηση ουσιών με φάρμακα ή αλκοόλ για να διώξετε τον πόνο της απώλειας

Παρότι κάθε μία από τις παραπάνω καταστάσεις μπορεί να αποτελεί παροδικό χαρακτηριστικό του φυσιολογικού πένθους, η παρατεταμένη παρουσία τους είναι λόγος ανησυχίας και θα πρέπει να εξεταστεί από κάποιον, πέρα από αυτούς που άτυπα σας στηρίζουν στη ζωή σας.

ΠΗΓΗ: Ν’ αγαπάς και να χάνεις: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια

Robert A. Neimeyer

Κριτική, 2006

1 Likes

Πώς μπορείτε να ξέρετε πότε να ζητήσετε βοήθεια για την εμπειρία του δικού σας θρήνου, πέρα από τη φυσιολογική αναζήτηση βοήθειας από την οικογένεια και τους φίλους σας; Μια απάντηση είναι να ελέγξετε αν αισθάνεστε κάπως «μπλοκαρισμένοι» στο θρήνο, ανίκανοι να νιώσετε επί μήνες οτιδήποτε για το αγαπημένο πρόσωπο που χάσατε ή, αντίθετα, να αισθάνεστε «κολλημένοι» μέσα σε βαθιά και συνεχή οδύνη, σε σημείο να κινδυνεύει η δική σας ζωή ή η ζωή αυτών που έχετε υπό την ευθύνη σας.

Παρόλο που όλοι θα πρέπει να δοκιμάσουμε να βρούμε νόημα στις απώλειές μας και στη ζωή μας που συνεχίζεται, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε παίζοντας το ρόλο του ήρωα χωρίς την υποστήριξη, τη συμβουλή και τη χειροπιαστή βοήθεια των άλλων.

Αν και δεν υπάρχει τίποτα το «παθολογικό» στον πόνο, στη μοναξιά και στην αποδιοργάνωση που συνοδεύουν το πένθος, υφίστανται ορισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες ίσως οφείλετε στον εαυτό σας και στους άλλους να αποταθείτε στους επαγγελματίες ή μη επαγγελματίες του περιβάλλοντός σας που παρέχουν βοήθεια, π.χ. στον γιατρό σας, κάποιο συντονιστή ομάδας υποστήριξης ή σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.

Παρότι η απόφαση είναι προσωπική για κάθε πενθούντα, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο να μιλήσετε σε κάποιον για τα συμπτώματα του θρήνου σας, αν βιώνετε κάποια από τα παρακάτω:

• Σημαντικό βαθμό ενοχής για πράγματα πέραν των ενεργειών που κάνατε ή δεν κάνατε κατά τη χρονική περίοδο του θανάτου του αγαπημένου σας προσώπου
• Σκέψεις αυτοκτονίας που προχωρούν πέρα από το να σκέφτεται κανείς παθητικά «καλύτερα να πέθαινα» ‘η «να μπορούσα να ξανά είμαι μαζί με τον αγαπημένο μου»
• Ακραία απελπισία που εκδηλώνεται με μία αίσθηση ότι όσο κι αν προσπαθείτε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να αποκτήσετε ξανά μία ζωή που αξίζει
• Παρατεταμένη υπερδιέγερση ή κατάθλιψη με ένα αίσθημα ότι είστε σε υπερένταση ή πολύ «πεσμένοι», το οποίο επιμένει για μήνες
• Σωματικά συμπτώματα, όπως οξύς πόνος στο στήθος ή σημαντική απώλεια βάρους, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει τη σωματική σας υγεία
• Ανεξέλεγκτος θυμός που αποξενώνει φίλους και αγαπημένους ή που σας κάνει να σχεδιάζετε τρόπους για να εκδικηθείτε για την απώλεια
• Επιμονή διαταραχή της λειτουργικότητας στην ικανότητά σας να παραμείνετε σε μία δουλειά ή να φέρετε σε πέρας απλούς στόχους, αναγκαίους για την καθημερινή ζωή
• Κατάχρηση ουσιών με φάρμακα ή αλκοόλ για να διώξετε τον πόνο της απώλειας

Παρότι κάθε μία από τις παραπάνω καταστάσεις μπορεί να αποτελεί παροδικό χαρακτηριστικό του φυσιολογικού πένθους, η παρατεταμένη παρουσία τους είναι λόγος ανησυχίας και θα πρέπει να εξεταστεί από κάποιον, πέρα από αυτούς που άτυπα σας στηρίζουν στη ζωή σας.

ΠΗΓΗ: Ν’ αγαπάς και να χάνεις: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια

Robert A. Neimeyer

Κριτική, 2006